Szczęście i nieszczęście

Nigdy nie będzie dość szczęśliwy ten człowiek, który dręczy się tym, że ktoś jest jeszcze szczęśliwszy.

Zdaniem stoików to, jak żyją ludzie, jest konsekwencją niezdolności zaakceptowania rzeczywistości. Czego bowiem nie akceptujemy? Nie tylko mniej lub bardziej dotkliwych przeciwności losu. Nie akceptujemy także i tego, jacy jesteśmy. Duchowość człowieka to wielkie wyzwanie. Chcielibyśmy po prostu być szczęśliwi i żeby wszystko się ładnie układało −

Każ­dy jest na tyle nie­szczę­śli­wy, na ile się za ta­kie­go uwa­ża.

Szczęście przydarza się na drodze do spełnienia.

Dr Martin Seligman, były prezes Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychologów, uważa, że na stan szczęśliwości wpływa pięć czynników: pozytywne emocje i przyjemności, osiągnięcia, relacje międzyludzkie, zaangażowanie oraz sens istnienia. Za najważniejsze z nich uznaje zaangażowanie oraz sens. Głębsze

Dro­ga do szczęścia nie wie­dzie przez zmia­ny w świe­cie zewnętrznym, ale przez zmianę na­szych wy­obrażeń. Nie będzie­my na­gi­nać świa­ta i losu do na­szych skrzy­wio­nych myśli, lecz wy­pro­stu­je­my te myśli.

Wiecie, że dobro ma znaczenie wówczas, gdy czynione jest bezwiednie. Nigdy nie będziecie lepsi niż wtedy, gdy nie wiecie, jacy jesteście dobrzy. Albo jak powiedziałby wielki sufi: „Świętym jest się tak długo, dopóki się o tym nie wie”.

Myślisz, że pomagasz ludziom, bo ich kochasz. Jeśli tak, to chciałbym cię powiadomić, że w nikim nie jesteś zakochany. Kochasz jedynie swą z góry przyjętą i pełną nadziei wizję tej osoby. Pomyśl o tym przez chwilę. Nigdy nie byłeś zakochany w rzeczywistej osobie, byłeś natomiast zakochany w swojej a priori przyjętej wizji tej osoby. I czy to nie

Szczęście jest poczuciem użyteczności. To definicja szczęścia.

Pierw­szą lek­cją jest za­tem, aby ni­g­dy nie ob­wi­niać in­nych lu­dzi ani wy­da­rzeń ze­wnętrz­nych za żad­ne ne­ga­tyw­ne emo­cje, któ­re od­czu­wa­my. Weź od­po­wie­dzial­no­ść! Dla sto­ików jest ja­sne, że to nie wy­da­rze­nia, ale na­sze opi­nie o nich są przy­czy­ną zmar­twień umy­słu. Może to ob­ja­wiać się jako cier­pie­nie