Want waar Nederland in het clubje rijke landen goede sier maakt met een lage inkomensongelijkheid, is het beeld voor vermogensongelijkheid heel anders. Alleen in de Verenigde Staten is de vermogensongelijkheid groter dan in onze egalitaire poldersamenleving. Hoe is dat met elkaar te rijmen?

We zagen dat al bij het woningbezit. Dat is nu bijna twee keer zo hoog als vijftig jaar geleden. Zo zijn er heel veel meer zaken die we met z’n allen vaker bezitten.

Dat pessimisme komt voort uit het onbegrip van wat economische groei werkelijk is, namelijk slimmer werken.

Kon een man vroeger voor de prijs van een televisie duizend keer naar de kapper, nu kun je er maar net tien knipbeurten van betalen.

Wereldwijd is de totale bosoppervlakte de afgelopen 35 jaar met 7 procent gestegen.

Ondanks alle vooruitgang die het ons gebracht heeft, staat het idee van economische groei bij veel mensen in een kwaad daglicht.

De conclusie is duidelijk: of je nu naar inkomens of vermogens kijkt, niets wijst erop dat de rijken rijker, en de armen armer zijn geworden. Integendeel, de groep die sinds mensenheugenis de armste van Nederland was, is er de afgelopen decennia het meest op vooruitgegaan.

Dan blijft er nog een methode over: meer doen in dezelfde tijd, oftewel slimmer werken. Een hogere arbeidsproductiviteit is de enige structurele manier om meer welvaart te creëren en dat zal in de toekomst niet veranderen. Dat kun je op veel verschillende manieren bereiken, maar de meest succesvolle manier is altijd automatisering geweest. Dankzij

Zelfs als niemand meer het vliegtuig zou pakken, zou dit in de wereldwijde uitstoot maar een paar procent schelen. Opoffering voelt misschien goed en als het zichtbaar voor anderen is kun je er misschien nog mee pronken ook, maar meer dan een bescheiden effect zal het niet hebben. Het negatieve effect op het welzijn van mensen is waarschijnlijk