Mała Księga Stoicyzmu

Do­bre i złe rze­czy mo­żna zna­le­źć tyl­ko we wła­snym za­cho­wa­niu. Wy­ra­ża­nie swo­je­go naj­wy­ższe­go Ja, jak wi­dzie­li­śmy wcze­śniej, jest wy­star­cza­jące do szczęśli­we­go i gład­ko pły­nące­go ży­cia, po­nie­waż jest to w na­szej mocy. Na­sze czy­ny mają ogrom­ne zna­cze­nie, a roz­wój cha­rak­te­ru to wszyst­ko, co li­czy się w do­br

Pierw­szą lek­cją jest za­tem, aby ni­g­dy nie ob­wi­niać in­nych lu­dzi ani wy­da­rzeń ze­wnętrz­nych za żad­ne ne­ga­tyw­ne emo­cje, któ­re od­czu­wa­my. Weź od­po­wie­dzial­no­ść! Dla sto­ików jest ja­sne, że to nie wy­da­rze­nia, ale na­sze opi­nie o nich są przy­czy­ną zmar­twień umy­słu. Może to ob­ja­wiać się jako cier­pie­nie i nie­szczęści

mo­men­cie

„Do­bry cha­rak­ter to je­dy­na gwa­ran­cja wiecz­ne­go, bez­tro­skie­go szczęścia”.

– Se­ne­ka

„Ze­wnętrz­ne rze­czy nie są w mo­jej mocy – wola jest w mo­jej mocy. Gdzie mam szu­kać do­bra i zła? We­wnątrz, w rze­czach, któ­re są moje. Spo­śród tego, co nie na­le­ży do cie­bie, ni­cze­go nie na­zy­waj ani do­brym, ani złym”. Epik­tet przy­po­mi­na nam tu­taj o szu­ka­niu do­bra w nas sa­mych. Często uży­wa pod­sta­wo­we­go prze­sła­nia: „Je